Η αλχημεία συνδυάζει φιλοσοφική θεώρηση και συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο, με στόχο την κατάκτηση της απόλυτης σοφίας και της αθανασίας. Η πρακτική μέθοδος των αλχημιστών εξελίχθηκε στη βάση της σύγχρονης χημείας, καθώς δημιούργησαν τεχνικές ανάλυσης, ταυτοποίησης και διαχωρισμού ουσιών. Ακόμη και σήμερα πολλά γυάλινα σκεύη που χρησιμοποιούνται στα σύγχρονα χημικά εργαστήρια είναι δημιουργήματα των αλχημιστών. Τις βάσεις της αλχημείας, έθεσαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι όπως ο Εμπεδοκλής, ο Θαλής ο Μιλήσιος και ο Ηράκλειτος.
Η αλχημεία αναπτύχθηκε τόσο στο δυτικό κόσμο όσο και στην Ανατολή ή στην Άπω Ανατολή. Η βασική διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που αναπτύχθηκε η αλχημεία ήταν το γεγονός ότι στη Δύση, ο βασικός στόχος της αλχημείας ήταν η μετατροπή των κοινών μετάλλων σε χρυσό, ενώ στην Άπω Ανατολή, ο βασικός στόχος ήταν η ανακάλυψη φαρμάκων για την καταπολέμηση των ασθενειών. Τα πρώτα ίχνη της δυτικής αλχημείας εντοπίζονται στην αρχαία Αίγυπτο. Έπειτα, η αλχημιστική γνώση μεταλαμπαδεύτηκε στους αρχαίους Έλληνες και εν συνεχεία στους Άραβες. Μέχρι την περίοδο των Αράβων, η αλχημεία ήταν ένα μείγμα φιλοσοφικών θεωρήσεων, αλληγοριών, συμβόλων και κωδικοποιημένων γλωσσών. Στην περίοδο των Αράβων (δηλαδή τον 8ο αιώνα μ.Χ.), η αλχημεία άρχισε να γίνεται μια αναγνωρίσιμη πρακτική.
Οι αλχημιστές δεν επεδίωκαν μόνο τη βελτίωση κάποιων ιδιοτήτων των υλικών ή την παράταση του χρόνου ζωής, αλλά έδιναν και μια πνευματική διάσταση στις αναζητήσεις τους. Για παράδειγμα, η μετατροπή του "ευτελούς" μολύβδου σε "ευγενή" χρυσό, παραλληλιζόταν με την ψυχική ανύψωση και τον εξευγενισμό του πνεύματος.
Ο Δομινικανός μοναχός και επίσκοπος Albertus Magnus, υποστήριζε την άποψη της ειρηνικής συνύπαρξης αλχημείας και θρησκείας. Στο έργο του "De mineralibus" αναφέρεται στη δύναμη των ορυκτών λίθων. Στον Magnus αποδίδεται η ανακάλυψη του αρσενικού και επίσης αναφέρονται πειραματισμοί του με φωτοευαίσθητες ουσίες, όπως ο νιτρικός άργυρος.
Ο Paracelsus στρέφεται περισσότερο στην ιατρική χρήση της χημείας. Ενώ οι παλαιότεροι αλχημιστές έψαχναν για τη μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσό, οι σύγχρονοι του Παράκελσου αναζητούσαν την ουσία, η οποία θα καθάριζε τα μέταλλα από «ακαθαρσίες» και θα τα καθιστούσε εξευγενισμένα. Η ίδια αυτή ουσία θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί στο ανθρώπινο σώμα και να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις ασθένειες. Αυτή ουσία που ονομάστηκε «prima materia» (πρώτη ύλη) και είναι ταυτόσημη με τη «φιλοσοφική λίθο».
Η εύρεση στη φύση ή η παρασκευή της πρώτης ύλης, αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό που δεν επιτρεπόταν να το πληροφορηθούν οι αμύητοι. Οι σχετικές οδηγίες ήταν γραμμένες σε μια ποιητική, θρησκευτική γλώσσα με παραπομπές σε μαγικά και αστρολογικά υπονοούμενα που μόνο κάποιο ιερατείο αλχημιστών ήταν σε θέση να αποκρυπτογραφήσει και να κατανοήσει.
Η πρώτη ύλη ή πέμπτη ουσία (πεμπτουσία), τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από την ενεργοποίηση και τον προγραμματισμό ενός υλικού, τεχνική της βασικής σειράς μαθημάτων Crystal Rays Method (επίπεδο 3 συνεδρία 6).
Οι αλχημιστές τιμούν τον φοίνικα, δίνοντάς του σημαντική θέση ανάμεσα στα ιερότερα σύμβολα. Είναι η ανάσταση, η αθανασία, η καταστροφή και η δημιουργία νέων μορφών ύλης στην πορεία προς την τελική μεταμόρφωση, υλική και πνευματική και αντιπροσωπεύει τον πνευματικά αναγεννημένο άνθρωπο, τον σοφό μύστη.
Στην αλχημεία, πέντε πουλιά συμβολίζουν τα πέντε στάδια που περνά ο κάθε μαθητευόμενος μέχρι να ολοκληρωθεί σε ον ανώτερης εσωτερικής πνευματικής υπόστασης, δηλαδή να γίνει “Φοίνικας”.
Το μαύρο κοράκι είναι το πρώτο στάδιο, αυτό στο οποίο ξεκινά η σκληρή δουλειά.
Ο λευκός κύκνος είναι το δεύτερο στάδιο, στο οποίο ο Αλχημιστής ξεκινά να βιώνει και να κατανοεί τον εσωτερικό του κόσμο και το βαθύτερο φως της ύπαρξής του.
Το παγώνι είναι το τρίτο στάδιο, στο οποίο ο Αλχημιστής εισάγεται στην εμπειρία του αστρικού κόσμου.
Ο πελεκάνος συμβολίζει το τέταρτο στάδιο, όπου ξεκινούν οι δυνάμεις της ψυχής να υπερτερούν των δυνάμεων της ύλης.
Τελικά ο φοίνικας, το πέμπτο στάδιο, η συμβολική θυσία της ύλης μέσα από το βάπτισμα του πυρός για να αναγεννηθεί η ψυχή μέσα από τις στάχτες.
Σημαντικοί αλχημιστές για την εξέλιξη της επιστήμης
| ||
Wei Boyang
|
Γουέι Μπο Γιάνγκ
|
Κινέζος
|
Rhazes
|
Ραζής
|
Άραβας
|
Jabir Ibn Hayyan
|
Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν
|
Άραβας
|
Ibn Sina Avicenna
|
Αβικένας
|
Πέρσης
|
Ibn Rushid Averroes
|
Αβερρόης
|
Άραβας
|
Nagarjuna
|
Ναγκαργιούνα
|
Ινδός
|
Albertus Magnus
|
Αλβέρτος Μάγνος
|
Βαυαρός
|
Paracelsus
|
Παράκελσος
|
Ελβετός
|
Nicolas Flamel
|
Νικολά Φλαμέλ
|
Γάλλος
|
Ζώσιμος ο Πανωπολίτης
|
Έλληνας
| |
