Συγχρονικότητα και μαντεία
Αν οι φυσικοί νόμοι ήταν απόλυτες αλήθειες, θα είχαν ισχύ σε όλα τα επίπεδα. Στη σύγχρονη φυσική όμως η αιτιότητα είναι στατιστική αλήθεια και ισχύει μόνο κατά μέσο όρο, αφήνοντας περιθώρια για εξαιρέσεις οι οποίες είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτές σαν αιτιατές εξαιρέσεις. Μια τέτοια αιτιατή εξαίρεση είναι το φαινόμενο της μαντείας το οποίο μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα συγχρονιστικό συμβάν.
Το φαινόμενο αυτό επιβάλλει μια σχετικότητα στο χωροχρόνο, έτσι ώστε ένα γεγονός που θα συμβεί στο μέλλον γίνεται αντιληπτό στο παρόν. Η σχετικότητα του χωροχρόνου αναιρεί το αξίωμα της αιτιότητας, αφού η διαδοχή της αιτίας και του αποτελέσματος απορρίπτεται.
Θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε τη αναίρεση της αξίας της αιτιότητας δίνοντας μια άλλη εξήγηση. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια νοήμονα σύμπτωση, όπου ο οραματιστής έχοντας πρόσβαση σε μια ανώτερη από τη γραμμικότητα του χωροχρόνου διάνοια, βλέπει ένα γεγονός που δεν έχει συμβεί ακόμη.
Αν όμως δεχθούμε κάτι τέτοιο ως αληθές, πρέπει να δεχθούμε μία ακόμα ανατρεπτική αλήθεια: Μια διάνοια που έχει απεριόριστη πρόσβαση στο χωροχρόνο και σπάει το χωροχρονικό συνεχές, είναι κατ’ ανάγκη ανώτερη από την ύλη, η οποία οφείλει την ύπαρξη της και είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη γραμμικότητα του χωροχρόνου.
Αυτή η διάνοια ταυτίζεται με την έννοια του Θεού. Μία ανώτερη οντότητα που απόρροιά της είναι το σύμπαν, που υπάρχει μέσα σ’ αυτό, αλλά και έξω απ’ αυτό. Από την άλλη μεριά, το σύμπαν ιδωμένο με τον τρόπο αυτό, είναι δημιουργημένο γραμμικά, αλλά η συνέχεια της ύπαρξης του, οφείλεται και υποστηρίζεται από το τυχαίο και το ασυνεχές (το μη γραμμικό).
Επομένως οι νοήμονες συμπτώσεις δεν αναιρούν το νόμο της αιτιότητας στον οποίο οφείλεται η δημιουργία, αλλά είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τους νόμους του σύμπαντος.
Οραματισμός και συμπτώσεις
Η επιτυχία του οραματισμού εξαρτάται από τρεις παράγοντες: επιθυμία, πεποίθηση και προσδοκία. Όταν ένας από τους τρεις παράγοντες είναι πολύ ισχυρός μπορεί να παρασύρει και τους άλλους δύο. Η επιθυμία είναι η κινητήρια δύναμη που μας σπρώχνει προς τους στόχους μας. Η πεποίθηση είναι η εμπιστοσύνη στην τεχνική που χρησιμοποιούμε και στις ικανότητες μας. Η προσδοκία ανήκει στην υποκειμενική διάσταση, είναι ο ίδιος ο στόχος του οραματισμού.
Για να αυξήσουμε τη δύναμη της επιθυμίας πρέπει να οραματιστούμε τα οφέλη από την επίτευξη του στόχου. Όσα περισσότερα είναι τα οφέλη, τόσους περισσότερους λόγους έχουμε για να πετύχουμε και άρα τόσο ισχυρότερη επιθυμία.
Το κλειδί για την αύξηση της πεποίθησης είναι η συσσώρευση επιτυχιών με τον οραματισμό, αλλά και η πίστη στο ότι αξίζουμε να πετύχουμε αυτό που επιδιώκουμε χωρίς καμία αμφιβολία. Μπορούμε και πρέπει να διώχνουμε τις αμφιβολίες, ακυρώνοντας τις αρνητικές σκέψεις και αντικαθιστώντας με υποβολές θετικών σκέψεων για την αξία μας και τις ικανότητες μας.
Η προσδοκία γίνεται ισχυρότερη όταν κατά τη διάρκεια των συνεδριών δεχόμαστε ότι ο στόχος έχει ήδη επιτευχθεί. Στην υποκειμενική διάσταση έχουμε δημιουργήσει αυτό που επιθυμούμε και απλά περιμένουμε την εκδήλωση του στην αντικειμενική διάσταση.
Η επιτυχία ενός οραματισμού θα μπορούσε να ορισθεί και σαν τη προβολή μιας συγκεκριμένης νοήμονος σύμπτωσης σε φυσικό επίπεδο.
Νοήμων σύμπτωση στην επιστήμη της ψυχοέρευνας είναι η εμφάνιση της υποκειμενικής πραγματικότητας, που έχει δημιουργηθεί από τον οραματισμό ενός ή περισσότερων διανοητικών σωμάτων (διανοιών), στην αντικειμενική πραγματικότητα.
